سلام ماه خورشیدک تابانم. نور امیدم. مامانو ببخش بخاطر اینکه داروت رو اشتباهی داد و به دانش خودش شک کرد. خدا شکر که اتفاقی نیفتاد ولی من باید بیشتر از این حواسمو جمع میکردم. منو ببخش که ندانسته داشتم بهت آسیب میرسوندم.من نباید اینقدر سهل انگاری میکردم و نباید دارو رو به زور بهت میدادم. باید می دونستم این یک مورد ناشناخته و جدیده برات و می ترسی. منو ببخش.
خدایا شکرت که خودت مواظب این امانتت هستی . باز هم تکرار مکررات می کنم:
یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از دست حسود چمنش
سلام نور امیدم. این روزها سرمست خاطرات روزهای پایانی هستم که در وجودم لونه داشتی. همون مسیرها رو میرم و همون حسها رو زنده میدارم. ممنون بخاطر خاطرات شیرینمون. ممنون که موندی تا آخرش با من. بخاطر تمام راههای که با هم رفتیم و حسهایی که تجربه کردیم شیرین دلبرکم.